Twenty-One Percent, 2016

De film Twenty-One Percent begint met een beknopte historiek van de atmosferische chemie. Toen de zon nog donkerder was en de lucht warmer, was koolstofdioxide veelvuldig aanwezig in de atmosfeer. Daardoor verschenen planten die koolstof in zuurstof omzetten en die tijdens hun verrotting methaangas uitstoten, wat de planeet warm en levend maakte. Zo kon vegetatie verder groeien tot het de hele planeet bedekte, en ontstond er een catastrofale zuurstofvervuiling waardoor enkel levensvormen die zuurstof konden ademen overleefden. Meer nog, het is precies die groeiende toevloed aan zuurstof die aan de basis ligt van de evolutie van ons denkend brein: het menselijk bewustzijn is afhankelijk van 21% zuurstof.

De film laat vervolgens de beelden van uitdijende sterrenstelsels en een broeierige aarde achter, om zich te begeven naar een plek midden in een zuurstofrijk woud. Een performer manipuleert een veelheid aan ingrediënten gaande van mineralen, woudvruchten, vloeistoffen, granulaten en extracten. Gehuld in een scifi-achtig bodysuit, dat het metabolisch proces van haar lichaam voedt en traceert, maakt ze ons getuige van haar vorm van ‘kosmisch’ koken. In diepe concentratie transformeert ze materie in verschillende toestanden door middel van chemische processen als extractie, destillatie, filtering, decompositie of oplossing.

De film verbindt zo het verhaal van de chemische elementen die gecreëerd werden tijdens kosmische gebeurtenissen als supernova’s, de dodelijke explosie van sterren, met de elementen van de aarde, en met de basisingrediënten van het menselijk leven en denken. Zo formuleert Biemann een verfrissend perspectief op de verwikkeling van de kosmos, de aarde en onze lichamen.

Ursula Biemann (CH)
°1955

Ursula Biemann is een kunstenares, auteur en filmmaakster die woont en werkt in Zürich, Zwitserland. Haar artistieke praktijk vertrekt meestal van veldwerk in afgelegen locaties, waar ze onderzoek doet naar de impact van de klimaatverandering en naar de veranderende ecologiën van olie en water, zoals in haar recente projecten Deep Weather (2013), Forest Law (2014) en Subatlantic (2015). Haar vroegere werk ging over globale mobiliteit, zoals het veelvuldig getoonde Sahara Chronicle, dat over illegale migratienetwerken ging. Haar videoinstallaties worden internationaal getoond in musea en kunstbiënnales, onder meer in Liverpool, Sharjah, Shanghai, Sevilla, Istanbul, Montréal, Venetië en Sao Paulo. Grote solo’s van haar werk vonden reeds plaats in Neuer Berliner Kunstverein, Lentos Museum Linz en Helmhaus Zürich. Biemann is ook lid van het collectief project World of Matter. Ze publiceerde meerdere boeken. In 2009 ontving ze de Zwitserse Grand Award for Art, de Prix Meret Oppenheim. 

Mo Diener (CH)
°1961

Mo Diener is een performancekunstenares uit Zürich, Zwitserland. In haar praktijk belicht ze culturele en politieke blinde vlekken in onze hedendaagse Europese maatschappij. Haar werk is een soort ‘geschiedenis van het hedendaagse’ en is gebaseerd op uitvoerig onderzoek in burgerlijke, forensische en historische archieven gerelateerd aan transnationale minderheden, zoals in het bijzonder de Roma of de Jenisch. Diener is de oprichter en directrice van de Roma Jam Session art Kollektiv (RJSaK). Dit collectief probeert de vooroordelen rond Roma te veranderen door een reeks multimedia werken, interventies, ruimtelijke installaties en activistische performances. Diener geeft daarnaast ook lezingen en Detox Dance workshops over heel Europa en werkt momenteel aan een boek over de activiteiten van RJSaK.