Hello, world! is een interessante analyse (metafoor) van het (korte- en langetermijn)geheugen van opslagmedia voor data. De installatie bestaat uit een computer, een luidspreker, 246 meter koperen buizen, een microfoon en een gecodificeerd geluidssignaal, dat in een gesloten feedbacksysteem circuleert. Door de vertraging van het geluid in het buizennet is het mogelijk om gegevens tijdelijk op te slaan. Hoe langer het buizennet, hoe langer de vertraging en hoe meer geheugencapaciteit. Met 246 meter buizen bedraagt de vertraging ongeveer 0,8 seconden. Dit komt overeen met een geheugencapaciteit van 1 kilobit.

Elk teken van de tekst heeft een eigen unieke binaire code (ASCII). Yunchul Kim zet elk teken om in een geluidssignaal : een sinusgolf met een eigen frequentie. Wanneer je naar de sculptuur toestapt, kan je horen hoe de geluiden door de koperen buizen reizen. Maar het systeem is niet 100% stabiel. Wanneer er een hard geluid klinkt in de tentoonstellingsruimte of wanneer er zich trillingen voordoen heeft dit invloed op het geluid in het buizennet. Het geheugen wordt gemanipuleerd door de omgeving en de bezoekers. Op de installatie hangt een scherm waar op ieder moment de tekst ‘live’ te lezen is. Bij storende omgevingsgeluiden begint de tekst te trillen of vallen er woorddelen weg.