Taking Time is een diaprojectie met beelden van demonstraties uit de vroege 20ste eeuw tot 2006. De mensen op de beelden houden spandoeken vast met specifieke boodschappen. De boodschap zelf is echter uitgewist, waardoor er slechts een wit vlak overblijft. Op de beelden zien we betogers maar evengoed mensen met advertentiepanelen.
De termen ‘boodschap’ en ‘protest’ zijn essentieel in Taking Time. Zodra de geschreven tekst is verdwenen, verdwijnt de betekenis en ontstaan er witte vlaggen of vlakken. De focus is verschoven. In plaats van de boodschap te lezen, probeer je tekens te ‘lezen’ om te achterhalen waar en wanneer de foto is gemaakt en wat de verdwenen boodschap zou kunnen zijn. Maar Hansdóttir probeert geen verhalen in deze beelden te recreëren, ze opent de lege ruimtes zodat de kijker zijn gedachten en hoop kan projecteren op die witte vlakken.
