Common Space (2012), Terrestrial Ball (2010), Hydrogen atom on the left, far star on the right (2012)

In Common Space worden een microscoop en een telescoop gecombineerd tot een nieuw object. De lenzen en spiegels zijn voor de bezoeker onzichtbaar waardoor hij zich buitengesloten voelt. Het creëert als het ware een leegte, die even ontoegankelijk aanvoelt als de onbereikbaarheid en onkenbaarheid van zowel sterren als microscopische werelden.

Terrestrial Ball is een ‘bal’ die alle 94 natuurlijk voorkomende elementen op aarde van waterstof tot plutonium bevat. Het refereert aan een tijd voor het ontstaan van de mens en de materialen waar we uit voortkomen. Tegelijkertijd wijst het werk ons op een dystopische toekomst. Het is een monument over onze vergankelijkheid.

Hydrogen atom on the left, far star on the right is een foto die twee stippen afbeeldt. De linkse stip is een vroege representatie van een waterstofatoom, het kleinste en eerste element op de tabel van Mendeljev. De rechtse stip is GRB090429B, een geëxplodeerde ster en een van de verst geobserveerde punten in het universum. Motallebi’s idee bestaat erin dat elke menselijke activiteit ergens tussen die twee punten plaatsvindt. Het beeld bevat de twee periferieën van de menselijke blik en perceptie.

Aan de hand van verschillende media onderzoekt Kianoosh Motallebi de vergankelijke en immateriële aard van kennis. Zijn video’s, installaties en objecten focussen op technologie, kennis en de ondoorgrondelijke aard van de natuur en natuurlijke fenomenen. Zijn praktijk kan beschouwd worden als een constante poging om de relatie tussen kunst, objecten en technologie te herdenken. 

Curator Hicham Khalidi over Common Space 

Ik wil graag dit werk illustreren met een ander werk: The Powers of Ten (1977) van de kunstenaars Charles en Ray Eames.

Deze film van Charles en Ray Eames, gemaakt in 1977, begint met het beeld van een stelletje dat gaat picknicken in een park. Vervolgens focust de camera zich op de hand van de man en zoomt langzaam uit. Een vierkant laat zien wat de grote is van de zoom en haar dimensie. Bij de eerste indicatie is de camera 1 meter verwijderd van de hand en zoomt vervolgens uit met een factor tien totdat we aan het einde van het universum geraken. Hierna zoomt de camera weer in, eveneens met een factor van tien maar stopt vervolgens niet op het moment dat de hand weer zichtbaar is. De camera gaat door en zoomt in totdat we bij het kleinst voor ons waarneembare deeltje zijn aangekomen.

De film geeft prachtig weer wat de dimensionaliteit van de wereld om ons heen betekent. Toch roept de film ook vragen bij mij op want, wat gebeurt er als we verder inzoomen en reizen in deze onmetelijke diepte? Waar komen we dan terecht? Komen we dan bij het echte einde? Het einde van het universum? En is het allerkleinste deeltje wel verbonden met het allergrootste? Of zijn ze slechts ideeën van de mens om de wereld beter te kunnen begrijpen? Is het idee van klein en groot niet alleen maar een projectie van de werkelijkheid?