Manhattan Project, 2016 - 2017

Het werk Manhattan Project bestaat uit een model van verschillende mislukte en succesvolle testen om de perfecte luchtbel te creëren die ontstaat precies 0,025 seconden na de explosie van een atoombom. Om die mini-explosies te creëren heeft de kunstenaar antiek uraniumglas, ook gekend als Vaselineglas, gesmolten en opnieuw geblazen om zo de perfecte bubbel te bekomen. Voor uranium gebruikt werd als brandstof voor kerncentrales of om kernwapens te maken deed het dienst als kleurstof bij de productie van huishoudelijk servies en glaswerk. De kenmerkende gele of lichtgroene kleur licht op tot een giftig uitziend fluorescerend groen wanneer het onder een UV-lamp wordt gehouden. Het witte zand, afkomstig van White Sands Missile Range waar de eerste atoombom ontplofte, licht paars op, en vervolledigt zo dit magische en macabere schouwspel.

De explosie van de eerste atoombom is het moment dat het meest kans maakt om het einde van het Holoceen en het begin van het Antropoceen, het tijdperk van de mens, te markeren. Radioactieve isotopen zoals strontium 90 zullen op duidelijk aantoonbare wijze aanwezig blijven in de geologische laag die we momenteel creëren, en kunnen zo als de perfecte ‘Golden Spike’ fungeren.

Manhattan Project maakt deel uit van het artistiek onderzoeksproject Triangular Trade waarin Vanden Eynde onderzoek doet naar de invloed van transatlantische handel in cruciale materialen zoals rubber, olie, ivoor, kopper, katoen en uranium op de menselijke evolutie en vooruitgang, en op de creatie van natiestaten en andere globale machtsstructuren. Het project gaat op zoek naar de oorsprong van deze materialen en volgt hun (r)evolutionair pad terwijl ze verwerkt en getransformeerd worden in ‘world changing wonders’.

Maarten Vanden Eynde (BE)
°1977

Maarten Vanden Eyndes praktijk is gebaseerd op langdurige onderzoeksprojecten die op verschillende politieke en sociale thema’s focussen waaronder post-industrialisme, kapitalisme en ecologie. Sinds 2003 werkt Vanden Eynde aan zijn eigen onderzoeksveld dat hij ‘Genetology’ noemt – de wetenschap der eerste dingen – waarin hij de toekomstige erfenis van de mensheid onderzoekt. Zijn werk plaatst zich steeds op het kruispunt van heden en verleden, afwisselend voorwaarts kijkend naar de toekomst van gisteren en dan weer achterwaarts naar de geschiedenis van morgen.

Enkele recente tentoonstellingen zijn onder meer de Belgian Art Prize in Bozar, Brussel, België (2017), 2050. A Brief History of the Future in Palazzo Reale, Milan, Italy (2016) en The Royal Museums of Fine Art, Brussel, België (2015), In_Dependence op Performatik Biennale, Brussel, België (2017), Realitiés Filantes, #4 Biennale de Lubumbashi, D.R. Congo (2015), Beyond Earth Art in het Johnson Museum of Art, Ithaca, US (2014), Ja Natuurlijk/Yes Naturally in het Gemeentemuseum Den Haag, Nederland (2013), The Deep of the Modern, Manifesta9, Genk, België (2012).

In 2005 richtte hij samen met Marjolijn Dijkman Enough Room for Space (ERforS) op, een onafhankelijk kunstenaarsinitiatief dat internationale evenementen, residenties, onderzoeksprojecten en tentoonstellingen initieert en coördineert.