In Presto, Perfect Sound speelt George van Dam de 'Sonata voor Solo Viool, Sz117, Presto' van Béla Bartok. Om de 'perfect sound' te bekomen werden de beste stukken uit de meerdere opnames zodanig aan elkaar gemonteerd dat de overgangen niet hoorbaar zijn. Daarna werden de corresponderende beelden terug aan de klank gelinkt. Het resultaat is dat de klankmontage visueel in plaats van auditief zichtbaar wordt. Er onstaat een indrukwekkende spanning tussen een perfect, vloeiend geluid en de cuts en sprongen in de beeldmontage, de positie van de muzikant en zijn instrument, en de geconcentreerde uitdrukkingen op zijn gezicht.
Het portret en geheugen zijn kernbegrippen in het werk van Manon de Boer. Het beeld en biografische informatie worden vaak van elkaar losgekoppeld. De aard van het portret, de geportretteerde en de kijker wordt steeds in vraag gesteld.
Manon de Boer: "Ik vind het fascinerend om naar het gezicht te kijken van iemand die leest, muziek maakt of nadenkt, omdat dit vaak momenten zijn waarop mensen hun 'sociaal gezicht' vergeten door de concentratie op een activiteit binnenin. Het zijn momenten waarop een mentale ruimte in het gezicht verschijnt."