Maar liefst 1,5 miljard mensen bekeken in juli 2006 dezelfde beelden van de finale van het WK voetbal. Harun Farocki interpreteert en deconstrueert dit fenomeen - de monopolisering van live beelden - als de enscenering van de wereld door de televisie-industrie. Hij reveleert de macht van de media bij het sturen van het 'totale' beeld, vaak door middel van het gebruik van nieuwe hoogtechnologische middelen. Naast het originele materiaal dat werd uitgezonden vertoont deze installatie op 12 schermen bewakingsbeelden van de wedstrijd, digitaal bewerkte opnames, computersimulaties, 2D- en 3D-animaties, grafieken en mathematische analyses van spelers- en speldata, beelden die Farocki zelf filmde, hoge overzichtsbeelden van de zomeravond buiten het stadion,... Vanuit verschillende points of view wordt de wedstrijd vormgegeven: zowel analisten, commentatoren, regisseurs, het publiek in het stadion, de televisiekijker, gamers en gamedesigners als de politie lezen het evenement vanuit een andere invalshoek.
Farocki staat bekend voor zijn sterk doordacht hergebruik van beeldmateriaal en stelt zo telkens weer het begrip ‘visuele objectiviteit’ in vraag. Verandert de vivisectie van het spel in Deep Play onze waarneming? Dit indrukwekkende werk was één van de grote blikvangers op Documenta XII in Kassel.
