In Falha (Failure) kan het publiek zelf de ruimte hervormen: door het herpositioneren van houten panelen worden nieuwe paden, doorgangen of obstakels gecreëerd. De installatie bestaat uit een draagbare, opplooibare vloer die geopend kan worden en in of over bestaande ruimtes worden gelegd. Het is een monument dat niet statisch of rechtopstaand is. Het is flexibel, aanpasbaar en onstabiel als een bewegende bodem. Vanuit de vlakke ondergrond kunnen hoeken, muren of volumes worden opgericht die de functie van de vloer herkwalificeren en de configuratie van de ruimte aanpassen als in een mobiele architectuur. Ondanks het feit dat Falha een interactieve structuur is, is het geen speeltuig. De ruimte-indeling aanpassen vraagt denkwerk en fysieke kracht, misschien ook wat hulp van anderen.

Renata Lucas manipuleert publieke ruimtes en architectuur om de spanning tussen binnen en buiten, publiek en privaat, heden en verleden te intensifiëren. Haar praktijk is een kritische interpretatie van de wijze waarop onze gebouwde omgevingen onze daden, gedrag en sociale relaties determineren. Lucas raakt aan de afhankelijkheid van een maatschappij aan voorgeschreven definities van ruimte, eigendom en orde. Haar werk verbeeldt een ruimte waar die barrières afbreken, waar de mogelijkheid om grenzen te deconstrueren misschien kan resulteren in een andere sociale dynamiek. Door het aanbieden van een alternatieve ruimtelijke verbeelding—die aandacht heeft voor aanpasbaarheid en spel—creëert Lucas de mogelijkheid van een nieuw subjectief en collectief engagement in onze omgeving. (Redcat)