Sirens (2019-2021) is Goldins eerste film die volledig bestaat uit found footage. Het werk is een ode aan Donyale Luna, die vaak wordt genoemd als het eerste zwarte supermodel. Luna, een cultureel icoon in het New York van de jaren 60, stierf in 1979 op 33-jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. In de Griekse mythologie zijn sirenen de nimf-achtige wezens die met hun verleidelijke liederen zeelieden naar een tragische dood op rotsachtige eilandkusten lokken. Door de hypnotiserende opeenvolging van weelderige beelden associeert Sirens het verleidelijke lied van deze mythologische wezens en de schoonheid van het vrouwelijk lichaam met de sensualiteit en extase van een drugshigh. Samengesteld uit korte clips van dertig films - waaronder de film Satyricon uit 1969, werken van Kenneth Anger, Lynee Ramsay, Henri-Georges Clouzot, Federico Fellini en Michelangelo Antonioni, Andy Warhols ‘Screen Tests’ van Luna en beelden van een Londense rave uit 1988 - en met een score van de componist Mica Levi, creëert Sirens een filmisch uitvloeisel van de verleidelijke euforie van drugs. Hoewel de film een glamoureuze en romantische weergave is van het genot van een high, verwijst de titel naar het mogelijke gevaar van druggebruik en de moeilijkheid om aan de greep ervan te ontsnappen.

"I think what is striking for any person who has a background in artists’ film or experimental cinema, is that you open a completely new, unexpected direction of treating footage. […] The way you interpret it is somehow related to a specific idea of skin. […] Because it’s about a new layer, a different way of treating surfaces as if they were skin, the whole turns out very fragile, very sensitive, very alive, and astonishingly authentic” - From You Dance Better When You’re High: A conversation between Nan Goldin & Andrea Lissoni, published in This Will Not End Well, by Steidl and Moderna Museet, 2022

2019-2021 - Single-channel video; 16 min. 1 sec.

Courtesy of the artist and Gagosian.