Viktor Kossakovsky was er zeventien jaar geleden getuige van hoe zijn zoon zichzelf voor het eerst zag in een spiegel. Destijds was hij echter te laat om dit uitzonderlijke moment te registreren. Na de geboorte van zijn jongste zoontje Svyatoslav besloot hij geen risico’s te nemen. Hij verwijderde alle spiegels uit het huis tot Svyato 2 jaar oud werd. In deze gevoelige film zien we de eerste confrontatie van het blonde jongetje met zijn spiegelbeeld.


‘Svyato’ is geniaal in zijn eenvoud en met de vraag “wie ben ik?” maakt de film aanspraak op universele thema’s omtrent identiteit en eenzaamheid. Zoals Kossakovsky zelf zegt: “ik begon te merken dat de mens een gevoel van eenzaamheid krijgt wanneer hij zichzelf leert kennen.”