Een geografie van schaduwen. Silhouetten die nooit een vaste vorm aannemen en figuren als een negatief beeld dwalen rusteloos tussen narratieve lijnen. Ze raken verstrikt in een cirkel zonder einde. Het zijn levende doden, gevangen in een filmische ruimte. Ze zijn het geheim dat ligt tussen verhalen. Müller gebruikt beelden van vrouwen, ramen en gordijnen uit klassieke films en monteert ze in een bedwelmende, suggestieve stroom van emoties en spanning.